เธอมองโลกในแง่ดี กว่าคนที่มองเห็น ‘พลอย สโรชา’ สาวตาบอดดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจุฬาฯ

เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างสำหรับคนที่สู้ชีวิต เมื่อตัวของเรานั้นเกิดมาไม่ครบ 32 ประการเหมือนกับคนอื่น ซึ่งมันก็ไม่ได้แปลว่าคุณค่าของตัวเรานั้นจะลดน้อยลงไปกว่าคนอื่นและการที่เรานั้นเรียกสิ่งที่หายไปว่าเป็นปมด้อยแต่จริงๆแล้วนั้นมันอาจจะไม่ใช่ปมด้อยของเราเสมอไปเพราะว่าสิ่งนั้นอาจจะเป็นปมเด่นที่ทุกคนไม่อาจมี

ที่เป็นเหมือนกับ “พลอย สโรชา กิตติสิริ” ถึงแม้ว่าเธอคนนี้จะไม่ได้มีครบ 32 ประการเหมือนกับคนอื่นดวงตาของเธอนั้นไม่สามารถมองเห็นเหมือนกับคนอื่นโดยทั่วไปแต่เธอก็สามารถตั้งใจเรียนจนจบและคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากคณะอักษรศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ ได้อย่างน่าภาคภูมิใจและเธอยังไม่หยุดความฝันแค่นั้นเพราะตอนนี้เธอยังได้ศึกษาต่อในระดับปริญญาโทด้านจิตวิทยาอีกด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้เธอนั้นมีความพิเศษและเป็นตัวอย่างที่ดีกับคนที่มีสายตาที่มองไม่เห็นคือ เธอนั้นสามารถเขียนหนังสื่อวรรณกรรมร่วมสมัยเรื่อง “จนกว่าเด็กปิดตาจะโต” โดยเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องราวที่เธอนั้นได้เขียนบันทึกมาเป็นเวลาเกือบสองปีเต็มเธอนั้นได้ถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตเธอออกมาอย่างไม่มีขีดจำกัดเล่าในสิ่งที่เธอนั้นได้เจอในการดำเนินชีวิตที่ผ่านมาของเธอ ทั้งความนึกคิด มุมมองต่างๆ บทเรียนที่เธอได้เจอซึ่งผลงานของเธอนั้นได้รับรางวัลชมเชยกลุ่มหนังสือสำหรับเด็กวัยรุ่น อายุ 12-18 ปี ด้วย

เธอนั้นได้เผยความรู้สึกในมุมมองของคนที่ตาบอดว่าการที่เธอมองไม่เห็นเหมือนกับเธอนั้นได้เป็นคนที่ถูกเลือกถึงแม้ว่า เธอจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจแต่เธอก็ยังถูกเลือกให้มาเป็นคนตาบอดด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างซึ่งการที่เธอมองไม่เห็นทำให้เธอนั้นได้สัมผัสกับความกลัวและในทางกลับกันเธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรักความเข้าใจของกันและกัน

ซึ่งทั้งหมดนี้เธอมักจะสัมผัสได้จากคนที่อยู่รอบตัวเธอซึ่งน้อยครั้งมากที่เธอนั้นจะสัมผัสได้จากตัวเองซึ่งตัวเธอได้รู้สึกแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนบ้างครั้งเธอรู้สึกสะเทือนใจตัวเองเพราะทุกอย่างมันเหมือนกับการสร้างกำแพงที่ตัวเธอเองนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเรียกชื่อมันว่าอะไรที่มากั้นตัวเองไว้แต่สุดท้ายแล้วเธอกับคิดได้ว่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการมองเห็นหรือมองไม่เห็นหรอกที่ทำให้หลายๆสิ่งนั้นเป็นเรื่องยากแต่ความเชื่อว่าการมองไม่เห็นตั้งหากที่เป็นต้นเหตุในการทำให้เรารู้สึกแย่และปิดกั้นตัวเอง